Sallatunturin Tuvat , In the middle of Finland.

Hei kaikki (hallo allemaal),

Hierbij een teken van leven vanuit de expeditie in Lapland, een reis die op de schone datum van 02-02-2020 op Schiphol en met John, Lisette, Desley en Jesse naar Kuusamo (Finland) is begonnen.

Van tevoren hebben we ons verdiept in de temperatuur in Lapland en eind januari was deze met -36 graden op zijn hoogtepunt. Wanneer wij aankomen is het slechts – 10 graden maar hebben we voor komende week een gevarieerd programma op het menu om Lapland, de natuur en cultuur te ontdekken. De koffer is gevuld met thermo-ondergoed, wanten, laarzen, skibrillen, bivakmutsen, skibroeken en alles wat het leven warm kan houden. Op Schiphol zoeken we nog naar wat innerlijke warmtebronnen uit Schotland en Ierland en zijn we klaar voor onze lang gekoesterde reis.

Lapland (Fins: Lappi) is de grootste en noordelijkste regio van Finland. De gemeenten in de regio werken samen in een regionale raad. Lapland grenst aan de regio Noord-Ostrobothnia in het zuiden. Het grenst ook aan de Golf van Bothnia, Norrbotten County in Zweden, Finnmark County en Troms County in Noorwegen, en Moermansk Oblast en de Republiek Karelië in Rusland. Lapland's koude en winterse klimaat, in combinatie met de relatieve overvloed aan naaldbomen zoals dennen en sparren.

Lapland is de thuisbasis van ongeveer 3,4% van de totale bevolking van Finland, en is veruit het minst dichtbevolkte gebied in het land. De grootste steden in Lapland zijn Rovaniemi (de regionale hoofdstad), Tornio, en Kemi. In 2011 telde Lapland een bevolking van 183.320, waarvan 177.950 Finsspraken , 1.526 sprak Sami, 387 spraken Zweeds en 3.467 spraken een aantal andere talen als moedertaal. Van de talen Sami, Noordelijke Sami, Inari Sami en Skolt Sami worden gesproken in het gebied.

Het gebied van de regio Lapland is 100.367 km², dat bestaat uit 92.667 km² droogland, 6.316 km² zoet water en 1.383 km² zeewater. De eerste sneeuwvlokken vallen eind augustus of begin september boven de hogere toppen op de grond. De eerste grondbedekkende sneeuw komt gemiddeld in oktober of eind september. Permanent sneeuwdek komt tussen half oktober en eind november, aanzienlijk eerder dan in het zuiden van Finland. De winter is lang, ongeveer zeven maanden.
Het gebied van Lapland werd verdeeld tussen twee provincies van het Zweedse Koninkrijk vanaf 1634 tot 1809. De noordelijke en westelijke gebieden maakten deel uit van De Provincie van Västerbotten, terwijl de zuidelijke gebieden deel van Provincie Ostrobothnia (na 1755 De Provincie van Oulu) waren.

Na de Tweede Wereldoorlogwerden de gemeente Petsamo en een deel van de gemeente Salla afgestaan aan de Sovjet-Unie. De decennia na de oorlog waren een periode van wederopbouw, industrialisatie en snelle economische groei. Grote waterkrachtcentrales en mijnen werden opgericht en steden, wegen en bruggen werden herbouwd van de vernietiging van de oorlog. In de late 20e eeuw begon de economie van Lapland te dalen, mijnen en fabrieken werden onrendabel en de bevolking begon snel te dalen in het grootste deel van de regio. Als alternatief werd het toerisme in Lapland ontwikkeld en werden er tal van activiteiten ontplooid om dit te ontwikkelen.

Zo kan je nu excursies met Husky’s en rendieren ondernemen, sneeuwschoenwandelingen maken, ijsvissen, met een sneeuwscooter het landschap verkennen en hiermee zelfs een dagtocht maken naar de Russische grens. Daarnaast biedt de sauna, het zwembad en een ijshotel vertier en kan je ook skieën, snowboarden en last but not least op zoek naar het Noorderlicht.

Wanneer we in Sallatunturin aankomen checken we in en pakken we de bus naar Salla voor de broodnodige versnaperingen voor de komende week. Onze chauffeur doet een zeer korte tour en geeft uitleg of een pizzaria die heel goed maar closed is, een liquerstore met een mooi assortiment die closed is, een kerk die in 1949 is gebouwd maar helaas ook closed is. Als klap op de vuurpijl geeft hij na deze drie tips aan waar je kan pinnen en dat de waardevolle info wat heb betreft ook een “Tippie”waard is.

Nu kost deze kleine rit ons € 10,- pp en moeten we voor twee tassen boodschappen al aardig wat neertellen want alles kost hier in vergelijking met Nederland een godsvermogen. Gelukkig hebben wij ontbijt en diner geregeld , weten we waar al die lekkere diepvriesgroenten vandaag komen en hebben we chauffeur Tippie netjes gedag gezegd.

Daarna een passessie voor de overals, laarzen en handschoenen en we lopen volgens Finse traditie als Teletubbies naar het appartement. De reis kan voor ons nu echt beginnen.

Op maandag melden wij ons netjes op tijd voor de bus naar het Rendierenpark want vandaag gaan we een Huskytour doen en krijgen instructie hoe je zo’n slede moet besturen met een span van zes honden. Op de smalle latten staan, remmen, de omgeving en het parcours in de gaten houden, wanneer honden beginnen te poepen of plassen even inhouden, remmen bijsteppen en vooral niet loslaten want dan gaat de slede met je geliefde naar de Finse Filestijnen. Naast de bestuurder neemt de passagier plaats in de slede op een zacht rendierenhuidje en dat is geen overbodige luxe met deze koude temperaturen.

De honden zijn er klaar voor en we ruilen het oorverdovende geluid van de fanatieke honden in voor het suisende geluid van de sneeuw afgewisseld met het remmen van de slede. Het is een balanceerstest van links naar rechts, sneeuwbergen ontwijken, kuilen in de gaten houden en instructie van de passagier opvolgen want de angst komt soms uit de ogen.

Nu hebben wij in het span van zes honden ook wel een hele sterke zitten die de slede bijna vanuit stilstand met vol op de rem de slede nog voort krijgt en dit vergt enige concentratie.

Het landschap met alle besneeuwde sparren en dennen is schitterend, het sneeuwt licht en het is een hele ervaring. Op een gegeven ogenblik moeten we allemaal stoppen en wachthouden. Er blijkt een slede te zijn omgeslagen, de passagier is met zijn neus vol frontaal in de sneeuw belandt en heeft zijn telefoon met selfiestick aanvankelijk verloren, de bestuurder van deze slede heeft deze los moeten laten en is door de tourguide met de sneewscooter opgepikt want ja die zes honden blijven wel doortrekken. Gelukkig maken vader en zoon het goed en is papa afgestoft en moed ingesproken, de telefoon is vanwege de selfiestick teruggevonden en men is weer ingestapt.

We hebben de lunchplaats allemaal levend bereikt en na een gegrilde meelworst en bessenthee vervolgen we onze weg voor deel twee. Iedereen is nu gewend aan het besturen en meerijden en we genieten met volle teugen van deze unieke ervaring in Lapland. Na afloop hebben we allemaal onze “Husky drivinglicence´ en zijn we tevreden thuisgekomen in Sallatunturin Tuvat.

De volgende dag staat er sneeuwschoenwandelen en ijsvissen op het programma en melden we ons weer op tijd bij het Reindeercenter en maken kennis met Iris uit Nederland (Kampen) en Emmelie uit Finland.

Zij zijn deze dag onze tourguides en Salva Vidas (reddingsboeien) en geven ons instructie hoe je vanonder het ijs een baarsje of meervalletje moet vangen. We rusten ons uit met sneeuwschoenen en prikstokken en volgen Iris door de sneeuw naar beneden. Emmelie heeft drie boren bij zich om de gaten in het ijs te boren en aldaar op het bevroren meer aangekomen krijgen we instructie hoe we een gat moeten boren, het ijs moeten uitscheppen en met het kleine hengeltje om moeten gaan

Nu zijn wij van nature binnen de familie Dam in ieder geval geen vissers en richten we ons vaker op afrekenen bij de kassa dan zelf rommelen met een hengeltje. De ervaring is echter wel leuk maar de Meervallen willen vandaag helaas niet bijten.

We besluiten de boel op te ruimen en gaan voor een wandeltocht de heuvel op met de sneeuwschoenen, dat is even wat anders dan wandelen in Nederland en we klimmen langzaam maar zeker naar boven.

Het landschap wordt na elk kwartier mooier en mooier, lopen langs een bevroren waterval en worden op de hoogste punt beloond met uitzicht over de mooie besneeuwde bossen en kijken in de verte uit op Rusland waar we later deze week nog een sneeuwscootertocht naar de grens gaan maken van 6 uur.

Daarna begint, en dat hadden we al gelezen, de afdaling over het Epileptische deel van de helling. Er ligt overal minimaal 40 cm sneeuw en dan is een afdaling op sneeuwschoenen een echte tour. Er vallen dus werkelijk bij bosjes mensen om, komen tegen bomen, maken koprollen en slidings, schreeuwen om mama maar worden ook door andere geluksvogels met camera’s vastgelegd voor het nageslacht.

We lachen ons allemaal een bult en komen gelukkig allemaal heelhuids aan in de hut waar we een lekker kampvuur en met ham-rendierburgers met ketchup eten en van koffie worden voorzien. Iris en Emmelie zorgen echt goed voor ons en het is heerlijk om zo weer even bij te komen van deze koude dag en vandaag staat de teller overdag op -19 Celsius en s’ nachts op -28 C. Dat wordt vanavond noodgedwongen whiskey drinken om op temperatuur te blijven 

Woensdag gaan we met de sneeuwscooter een testrit maken en ’s avonds gaan we op zoek naar het Noorderlicht, de voorspellingen zijn gunstig maar het is en blijft de natuur en die kunnen wij in ieder geval niet beïnvloeden. We slaan dan maar een kruisje en scoren hier en daar wat karmapunten en wie weet hebben we geluk en zien we de Aurora Borealis Northern lights.

Het vervolg van deze reis zal binnenkort wel weer verschijnen en wij zeggen vanuit Lapland namens de familie Geurtsen en Dam-Miltenburg Nähdä kaikki (tot ziens allemaal) van John, Lisette, Desley, Jesse, Netty en Dick.