The Westcoast of Ireland

‘Céad Míle Fáilte’ (Honderdduizend maal welkom’)

We hebben de afgelopen week weer aardig wat kilometers gemaakt langs de Ierse kust en zijn verder gegaan vanuit Killarney via de ring of Kerry en wat ons opvalt is dat de wegen in 90% van de gevallen zeer goed onderhouden zijn. Kilometers maken in Ierland is echter wel een kwestie van geduld omdat de wegen niet erg breed zijn en je in veel gevallen een hoge kant met een halve meter onvervalste keien hebt die tot flink wat schade kunnen leiden wanneer je even niet goed oplet.
Devies; rustig rijden en goed opletten voor overstekende schapen/toeristen en die laatste doen soms niet veel onder en kunnen soms ook schaapachtig reageren.

Vanuit Portmagee hebben we de boot genomen naar Skellig Michael dat u wellicht bekend voor zal komen vanwege de laatste Star Wars film waar de openingsscene is opgenomen. De Skellig-eilanden zijn twee rotsachtige eilanden, ongeveer 10 tot 12 kilometer ten westen van Ierland. Ze zijn een onderdeel van County Kerry. De naam komt uit het Iers en betekent letterlijk rotsachtige eilanden.

De eilanden zijn beroemd vanwege de populatie Jan-van-genten en papegaaiduikers (Puffins) en vormen een vogelreservaat, ingesteld door Birdwatch Ireland in 2000. Verder staan er overblijfselen van een klooster uit de vroege middeleeuwen op de top (230 m) van Great Skellig of Skellig Michael

De eilanden staan op de UNESCO werelderfgoedlijst. Ook werden er opnames voor de film Star Wars: The Last Jedi hier opgenomen: de eilanden zijn in de film de woonplaats van Jedi Meester Luke Skywalker. Little Skellig is een steil, rotsachtig eiland zonder vegetatie op 11 km ten zuidwesten van Valentia Island. De top ligt op 134 m hoogte. Het is voor publiek niet toegankelijk, maar vanaf een boot heeft men goed zicht op een van de grootste kolonies Jan-van-genten ter wereld. Naar schatting broeden er rond de 20.000 koppels.

Het klooster van Skellig Michael waarvan het eiland bekend is, ligt op 180 m. hoogte in een zadel tussen de twee toppen. Het is bereikbaar via een trap bestaande uit stenen, rotsblokken en waar nodig uitgehakt uit de rotsen. Bij slecht weer kan men uit veiligheidsoverweging niet naar boven. Een eerste bericht over het bestaan van het klooster dateert uit de 8e eeuw toen ene Suibhini of Skellig er overleed. Het bestaat uit zes bijenkorfvormige cellen met twee gemeenschappelijke ruimtes.

Omstreeks het jaar 950 is er een kerkje aan toegevoegd. Alle vertrekken werden gebouwd uit losse stenen, op elkaar gestapeld met de kraaggewelf techniek. De monniken die er woonden zochten ongetwijfeld bewust de afzondering en een ascetisch bestaan. Er konden vermoedelijk niet meer dan 12 monniken tegelijk wonen en wellicht vaak ook tijdelijk, vanuit een ander klooster op Ierland. Men voorzag in het onderhoud middels het vangen van vis en vogels, eieren rapen en het aanleggen van groentetuinen. Andere benodigdheden werden meegenomen vanaf de vaste wal. Hoewel er weinig te halen viel werd het eiland diverse keren geplunderd door Vikingen.

Bij een dergelijk gebeuren begin 9e eeuw werd de abt meegenomen en werden de boten van de monniken vernield. Als gevolg daarvan stierven de achterblijvers de hongerdood. Ondanks alles kende het klooster een continue bezetting tot rond het jaar 1200. Een klimaatverslechtering maakte een verhuizing naar Ballinskelligs Abbey onvermijdelijk.

In 1996 werd het door de UNESCO uitgeroepen tot World Heritage Site. Het werd erkend als een plek met een bijzondere, universele waarde. Een uniek voorbeeld van een vroege religieuze nederzetting die goed bewaard was gebleven door de afgelegen en ontoegankelijke locatie.

Helaas konden we het eiland nog niet op omdat er vanwege het broedseizoen van de Gannets en Puffins en het weer begon ook aardig om te slaan waardoor het noodzakelijk was weer tijdig terug te keren naar de vast wal. Op zee hebben we verschillende vogels gespot maar vastleggen vanwege de deining was een lastig verhaal maar we hebben de Puffins wel zien duiken en houden ons daar maar aan vast.

Daags daarna vertrekken we naar de Dingle Peninsula waar het voor ons voor het eerst regent in Ierland, dit geeft toch wel een mistiek beeld en hoort bij het echte Ierland met mistige Cliffs en een pub waar je naar binnen duikt voor een bak koffie. Leuke snuisterijen bekijken van vroeger. Familiekiekjes op de boerderij, tijdens de visserij en het onderhouden van de familie en dat was in Ierland vanwege de lange natte herfst en winters geen sinecure.

In de pub in Dingle een potje Hurling gekeken wat voor ons een zeer onbekende sport is en een combinatie tussen slag en rentechniek waarbij zowel in een (voetbal) goal als tussen de palen (zoals bij rugby) punten kunnen worden gescoord. Het blijft een beetje vreemd en wij kunnen er nog niet echt hoogte van krijgen. Wellicht hebben we dan meer tijd nodig in dit mooie land waar bij elke plaats of bocht weer een verrassing ligt te wachten.

Vanuit de campsite in Dingle zijn we nog verder gereden naar Dunquin waar we vanuit het Blasketsmuseum zich hebben op deze eilandengroep waarbij de bewoners het dichtst bij de Verenigde Staten wonen. Deze eilanden hebben een zeer hard bestaan achter de rug waarbij de eerste bezoekers circa 1290 aan land zijn geweest. In 1821 waren er 18 huishoudens met 128 bewoners en in 2015 waren er nog 15 huishoudens met 53 bewoners over.

Veel van hen trokken naar de USA (zoals vele Ieren) en verrassend veel mensen zijn schrijver geworden Dr.Michael O”Cearna geboren op de Blaketeilanden in 1920 en Caheersiveen en Dublin naar de USA (Springfield MA) vertrokken en een eredocteraat behaald. Iedereen op de Blaskets en in Dunquin spreekt Gaelic en dat geeft je even het gevoel om in een geheel andere wereld te zijn.

Vanuit Dunquin rijden we langs oude boerderijen en schitterende baaien door naar de Cliffs of Moher met de indrukwekkende vergezichten en daags daarna door naar Clifden in de Connamara. Hier staan we wederom versteld van de grote variatie in landschap. Hier is een groot natuurpark met bergen, binnenwater met eilandjes en er zijn sparren die we nog niet eerder in Ierland hebben gezien.

Schapen zijn hier nog steeds even eigenwijs en steken rustig de weg over en brengen het verkeer tot stilstand. In dit natuurpark ligt de Kylemoreabdij die in 1920 is gesticht door Benedictijnse nonnen die vanuit Yper vanwege de 1e wereldoorlog zijn gevlucht uit België. Deze abdij heeft zich in de laatste eeuw ontwikkeld tot een vermaard internationaal opleidingsinstituut waarbij zelfs Maharadja dochters uit India hun opleiding hebben genoten.

Vervolgens rijden we door richting Dublin en bezoek we tussentijds het Trim waar zich een groot Middeleeuws kasteel bevindt. Nu blijkt dat hier in 1994 de opnamen zijn geweest van de film Braveheart met o.a. Mel Gibson over de onafhankelijkheidsstrijd van de Schotten. Die hebben het niet gered maar de Ieren hebben zich wel aan het juk van onderdrukking kunnen onttrekken vanwege de onverwoestsbare vastberadenheid en het doorzettingsvermogen.

Vandaag komen de twee J’s uit Nieuwegein (John en Jesse) aan in Dublin en gaan we er een feestje van maken waarbij we vanmiddag starten bij de Guinness Storehouse en voor morgen staat de rugbyfinale van de Pro 14 op het programma die gaat tussen de Scarlets uit Wales (kampioen 2017) en Leinster en dat is het ierse County waar we ons nu bevinden.

De Scarletsaanhangers zullen we vanavond ongetwijfeld in de stad aantreffen en dat beloofd feest te worden. Wie er na afloop wint, we zullen het zien maar de overwinning zal zaterdag uitbundig worden gevierd. Kortom een feestweekend en maandag op naar de rust van Wales en dat zullen we wel nodig hebben.

Vanuit Dublin Slainte en we sluiten af met onderstaand lied van Mary Black ( Song for Ireland)

‘Dreaming in the night, I saw a land

Where no man had to fight

Walking in your dawn

I saw you crying in the morning light

Lying where the falcons fly

They twist and turn in your ever blue sky

Living on your western shore

Saw summer sunsets, asked for more

I stood by your Atlantic Sea

And sang a song for Ireland’