De Franse eilanden.

Bonjour a tous,

Na Royan zijn we naar Ile d’Oleron gereden en kwamen we omstreeks 14,00 uur aan bij de campsite, volgens goed frans gebruik is de receptie pas om 15,00 uur open vanwege de lunch en passen wij ons direct aan. tafeltje eruit, stoelen erbij en hup de koelkast plunderen op zoek naar franse kaas, stokbrood, gezouten boter, rauwe ham, olijven, Taboulé, stukje geroosterde kip, niet geheel frans maar wel lekker met een beetje Tzatziki en een koude rosé. Harley zit er geduldig bij en wacht tot er iets “per ongeluk” valt.

Even daarvoor zijn we bij de Intermarché geweest en hebben we ons weer verbaasd over de verscheidenheid aan producten en zelfs een counter waar verse sushi en andere Aziatische heerlijkheden werden gemaakt. Je raadt het al, camper vol voor de komende week en een heerlijke zalmforel en zeebaars voor in het rookkastje die we voor de zekerheid toch maar altijd meenemen.

France, vous êtes fantastique !!! Nu staat de zon staat hoog aan de hemel en het is onbewolkt, het lijkt erop dat het vanavond een mooie zonsondergang gaat worden en de folder beloofd dat we hier direct aan het strand staan.

Er komen langzamerhand nog een aantal nieuwe gasten bij en checken om 15,00 uur in, we verkennen de omgeving en gaan op zoek naar het strand, poortje door, we staan in het zand en dan ....... het lijkt wel een maanlandschap en de zee is wel 500 meter verder weg want het is eb en het verval aan deze kant van Frankrijk kan wel oplopen tot 9 meter. We lopen over de lavaresten wat gelijk aangeeft hoe dit eiland ooit is ontstaan, er zijn plassen met zeewater met kokkels, oesters, mosselen en zeesla en zeekraal en we gaan als echte ontdekkingsreizigers over de vlakte op zoek naar meer bijzondere dingen.

Uiteindelijk komen we bij de zee en heeft Harley het weer naar z’n zin met een stok of bal en zwemt alsof zijn leven er vanaf hangt. Het is en blijft een waterrat alhoewel zijn afmeting daarvoor nu iets te groot is.

S’middags steken we de "Barbie" aan en verzamelen ons omstreeks 19,30 uur op het strand voor de zonsondergang, wijntje mee in de koeltas en genieten maar van die koperen ploert die langzaam maar zeker van kleur en intentie veranderd. We hebben net als in Peru/Bolivia een mooie stapel stenen gemaakt om Pachamama (moeder aarde) te eren want de kalkstenen zijn hier mooi plat en gepolijst. Je begrijpt wel dat er een paar in de camper zijn beland in de koude kille Corona winter die ons te wachten staat iets te schilderen te hebben. Het thema laat zich raden “ondergaande zon op Ile d’Oléron”.

Nog even een kleine toelichting van Ile d'Oléron; het is een eiland bij de Franse kust dat deel uitmaakt van het departement Charente-Maritime in de regio Nouvelle-Aquitaine. Het eiland is na Corsica het grootste Franse eiland in Europa met een oppervlakte van 175 km² (circa 34 km lang en 12 km breed op het breedste punt). Het is sedert 1966 via een 3027 meter lange brug verbonden met het vasteland, waarvoor vanaf 1991 niet langer tolgeld hoeft betaald te worden. Op het eiland wonen ongeveer 19.000 mensen, die vooral actief zijn in de visserij, de oesterkweek, de wijnbouw en het toerisme.

Het eiland is nagenoeg vlak en heeft vele zandstranden, doch ook rotskusten ter hoogte van o.a. La Cotiniere en slibbige kusten bv. ter hoogte van Saint-Trojan-les-Bains. Oostelijk van het eiland ligt het Fort Boyard, dat de doorgang tussen het Île d'Oléron en het Île d'Aix moest verdedigen.

Vanuit Aquitanië was er in de middeleeuwen een grote wijnexport naar onder andere Engeland en Île d'Oléron nam daarin een belangrijke plaats in. Rond 1160 vaardigde Eleonora van Aquitanië op Île d'Oléron rond 1160 de Rôles d'Oléron uit, maritieme wetten die onder andere de handel regelden. Daarnaast is het eiland ook bekend vanwege zijn zoutproductie, de zoutwinning vind grotendeels plaats aan de noord-oostkant van het eiland. De volgende dag pakken we de fiets en rijden we langs de druivenranken naar Saint Pierre d'Oléron en zelfs Netty begint het fietsen nu weer een beetje leuk te vinden na de kilometers vals plat in Cognac.

Saint Pierre d'Oléron is een prettige stad, het is wel weer mondkapje op maar daar wennen we snel aan en men is in Frankrijk eenduidig, in openbare ruimten, winkelstraten, supermarkten etc. gewoon kapje op en niet zeuren. Daar kan Nederland in alle opzichten nog wat van leren zou je nu zeggen.

We flaneren door de stad, stoppen bij de etalage van de bakker en moeten ons beheersen om niet de hele zaak leeg te kopen, we zien o.a. “le puits d’amour” depuis 1979 en het zegt “Coque de pâte a choux, garnie d ‘un fond de créme pâtissiére, créme légere á la vanille”en dan ook nog gecaramelliseerd, probeer dat maar eens te weerstaan zeg en als dat geen Amour is !!!

Ze hebben ook Rose Tremiére, Tarte au citron Merinquée, L’Impérial au chocolat en Fracheur d’Argrumes met een Macaron moëlleux en een mousse van pompelmoes en mandarijn.

Dit zijn echter kiloknallers die het in onze fietstas waarschijnlijk toch niet gaan overleven maar wel weer fantastisch om te zien wat voor beleving men hier heeft met eten en drinken. We lopen daarna snel door naar de naar de kathedraal van Saint Pierre, er is een dienst gaande en we nemen achterin plaats om dit heilige moment even mee te beleven.

We shoppen nog even door, drinken een café au lait en fietsen langzaam weer terug naar de campsite, waar we voor het eerst in weken nu Nederlandse buren hebben gekregen. Tot op heden hebben we vanwege de Corona eigenlijk alleen maar Fransen met hier en daar een Belg gezien.

We maken even kennis met Kees en Mieke en zijn blijken uit de buurt van Nijkerk te komen. Kees is met de FLO na een carriérre bij de landmacht (Genie) en Mieke deed voornamelijk dingen in het onderwijs en volgde Kees ook bij langdurige plaatsingen in het buitenland. ’s Avonds doen we even een borreltje onder de echt schitterende hemel met sterren die we eigenlijk alleen maar zo mooi hebben gezien in Kenia/Tanzania.

We delen vakantieverhalen en een mooie fles rode wijn en maken er een gezellige avond van en eindigen met een Pineau. Altijd weer leuk om andere mensen te ontmoeten en verhalen te delen.

Op de laatste dag van Île d'Oléron maken we nog een tour om het eiland goed te zien en rijden naar het noordelijkste punt voor de vuurtoren en daarna door Boyardville waar fort Boyard is gelegen.

Fort Boyard is een fort voor de Franse westkust, gelegen tussen Île d'Aix en Île d'Oléron in het departement Charente-Maritime (regio Nouvelle-Aquitaine). Het ovaalvormige fort is 68 meter lang, 31 meter breed en 20 meter hoog en gebouwd op een zandbank. Het fort is oorspronkelijk gebouwd ter bescherming tegen de Engelsen. Tegenwoordig wordt het fort gebruikt voor toerisme en als achtergrond voor het televisiespel De Sleutels van Fort Boyard. Het fort is niet te bezichtigen; alleen een rondvaart rond het fort is mogelijk.

Het idee om op deze locatie een fort te bouwen om de route naar de havenstad Rochefort (Rochefort was tevens het meest prestigieuze arsenaal van Frankrijk) af te kunnen sluiten stamt al uit 1666, de tijd van Lodewijk XIV. In deze tijd waren kanonnen nog niet in staat om zo ver te schieten (ca. 1500 meter) dat ze de gehele doorgang van 6000 meter konden blokkeren, vandaar dat er als aanvulling vanaf dit fort moest worden geschoten. Destijds zag men echter van de bouw af. Vauban schijnt tegen Lodewijk de XIV gezegd te hebben: 'Sire, het is makkelijker om met je tanden de maan te grijpen, dan op deze plaats een dergelijk fort te bouwen!'.

De bouw van het fort begon uiteindelijk in 1801, in opdracht van consul Bonaparte, ging gepaard met grote tegenslagen en werd in 1809 weer stilgelegd. In 1837 besloot koning Lodewijk Filips I om de bouw te hervatten. Dit omdat de spanningen tussen Frankrijk en Engeland weer toenamen. In 1857 was het fort eindelijk voltooid en werd het in gebruik genomen. Het bood plaats aan en garnizoen van 250 man.
Op het moment van ingebruikneming was het fort eigenlijk al overbodig geworden, maar het behield tot 1913 een militaire functie. Ten tijde van de Commune in Parijs (1871) werd het fort tijdelijk als gevangenis gebruikt.

In 1988 werd het fort gerestaureerd. Er werd elektriciteit aangelegd en er werd een platform naast gebouwd om goederen aan te leveren ten behoeve van opnamen voor een televisiespel.

Het fort is gebouwd op een zandbank, die op een kaart van Blaeu uit ca. 1662 werd aangeduid met "Banjaert Hollandis". Deze zandbank, ten Oosten van het eiland Oleron, voor de monding van de Charente, wordt thans Boyard genoemd. De naam Banjaard komt ook voor als naam van een zandbank ten N.-W. van Walcheren en zo is Nederland roch ook weer verbonden met dit stukje Franse geschiedenis.

We rijden daarna door naar Chateau d”Oleron waar de touretappe is begonnen die ons in Royan heeft gepasseerd en ja Jumbo-Visma is nog steeds in het geel met Primoz Roglic, wat een topteam en dat ook nog eens zonder Kruiswijk die aankomende zaterdag met de Giro d’Italia gaat beginnen.

Bij Chateau d”Oleron aangekomen hangen alle gekleurde fietsen nog aan de muur en zijn de pleinen nog versierd, men heeft hier kleurrijke strandhuisjes die ook als souvenirshop dienst doen en verlaten uiteindelijk het eiland met een goed gevoel en zetten koers naar ons laatste eiland Ile de Ré.

Île de Ré ligt in de regio Nouvelle-Aquitaine in het departement Charente-Maritime. Île de Ré is een vakantie-eiland dat sinds 1988 vanaf het vasteland van Frankrijk (La Rochelle) is te bereiken via een lange tolbrug. Typisch voor Île de Ré zijn de witte huisjes met het groene houtschrijnwerk en oranje dakpannen daken, de nog steeds ambachtelijke zoutwinning, de lokale wijnbouw en de visserij.
Het eiland heeft een lengte van ongeveer 26 km en de breedte varieert tussen 70 meter en 5 km. De kustlijn is ca. 100 km lang. De oppervlakte is 85 km². Het aantal inwoners is ongeveer 15.000.

Het is zondag en de temperatuur tikt bijna de 30 graden aan als we de tolbrug naar Ile de Ré naderen, het is een drukte van je welste en boven op de brug hebben we goed zicht op de zandstranden die naar onze mening toch wel iets te vol zijn om goede Corona-maatregelen te kunnen handhaven maar goed we zetten koers naar een nieuwe camping en vinden een goede plek in de schaduw van de dennenbomen.

Netty begint het fietsen nu weer echt leuk te vinden zolang het maar plat is en we besluiten om met Harley voorop in de melkkrat, gepakt en gezakt voor een stranddag naar la Flotte te gaan. We parkeren de fietsen bij de haven en lopen naar de plaatselijke markt die hier op maandag is.

We blijven ons elke keer verbazen over alle drank en etenswaren totdat we bij de traiteur aankomen en om eerlijk te zijn wat heeft die een gewelidige dingen liggen; allerlei salades met en zonder zeevruchten, diverse terrines met o.a. krab, Palet de Homard, Bouche á la Reine, Tarte Flamenco au Canard, Gratin de aubergines au Parmasane, gevulde tomaten met tonijn of pittig gehakt, Canneloni met gerookte zalm en langoustines, Filet St.Pierre met huisgemaakte beurre blanc, Filet de porc aux chorizo met een saus van Calvados of een gepaneerde jambon in de vorm van een peer ..... “This is heaven” zou je kunnen zeggen en wat een weldaad en inspiratie toch weer. Kortom, reizen verrijkt je leven, verwend je geest en smaakpapillen en we zijn weer verliefd.

Op een terras pakken we op 14 september een rosé om te proosten op papa en mama Miltenburg en om klokslag 12,00 uur klinken we de glazen en sturen even een foto naar de Miltenapp. Daags daarvoor hebben we op Ile d”Oleron al kaarsjes gebrand en die staan nu wel zo’n beetje over de hele wereld. Ze zullen ondertussen allemaal wel gedoofd zijn maar de gedachte leeft voort.

Aan het strand beleven we nog even een mooie dag en genieten we nog een aantal dagen van Ile de Ré, maken wandelingen, nemen een duik in het zwembad en zetten daarna weer koers naar Honfleur.

Deze keer is het erg druk op de parking in Honfleur omdat we iets later dan gepland aankomen. S’avonds flaneren we nog wat langs de haven, drinken een café au lait en rijden de volgende ochtend vroeg in de regen terug naar Nederland. We zijn Honfleur 3 weken geleden met regen aangekomen, hebben daarna geen druppel meer gezien en verlaten Frankrijk weer met met een traan om al dat moois en lekkers weer te moeten verlaten.

’s Middag zien we thuis de tijdrit van de Tour en moeten constateren dat Roglic voor de overwinning net een kleine minuut tekort komt en iedereen bij Jumbo Visma staat er verslagen bij. Voor Slovenië maakt het in dit geval niet zoveel uit van zijn pakken met Tadej Pogačar toch wel de overwinning.

Wat een bizarre ontknoping en wat zijn de franse druiven nu zuur maar wie weet wat er in de najaarsklassiekers en de Giro met Kruiswijk nog te behalen valt. Het doek valt voor Jumbo en wij gaan ook weer aan de slag en wie weet wat dit bijzondere jaar ons nog meer brengt.

Vanuit Den Haag “Au revoir” en we treffen elkaar binnenkort ongetwijfeld weer, de groetjes Netty, Dick en Harley en we nemen er nog maar één voor de zekerheid. Het zijn onzekere tijden !!!