De barmhartige Samaritaan van NZ (Lucas 10:25-37)

Beste lezers, volgers en wellicht ook nog eens navolgers,

Op dit moment zijn we aangekomen in Akaroa met een mooi uitzicht over de baai en gelegen op Peninsula net onder Christchurch, morgen 6 februari is het een nationale feestdag te weten Waitangiday en dat is hier belangrijk omdat dit het akkoord tussen de Maori en UK bevestigd in 1840 en waarop de staat Nieuw Zeeland een feit werd.

Feitelijk komt het erop neer dat de Maori de Engelse kroon en diens regels accepteert en daarvoor eigendoms en andere rechten terugkrijgt, voor een nadere toelichting kijk even op Wikipedia omdat het nogal een (technische) toelichting is.

Wat je wel kan stellen is dat men met de Maori en zijn cultuur hier in NZ veel ruimhartiger omgaat dan met de Aboriginals in Australië, die worden daar echt als 2e rangs burgers beschouwd.

Daar is hier, voor zover wij het kunnen beoordelen, geen sprake van en is men doorgaans zeer respectvol en gebruikt men volop nog Maori plaatsnamen en zelfs voor het gebruik van de Haka door het NZ rugbyteam is formeel toestemming gevraagd en een overeenkomst is gesloten.

Daarnaast was NZ destijds het eerste land met stemrecht voor vrouwen, en wij maar denken dat we met alles voorop lopen, niet waar en bij deze dus weer nieuwe Triviantinformatie.

Maar vooruit, nu weer even naar de (vakantie) realiteit waarbij we gelijk naar de titel toegaan.

Wie is hier de barmhartige Samaritaan? Wel dat is in onze beleving toch Sir Edmund Hillary, de eerste bergbeklimmer die zoals eerder gemeld op 29 mei 1953 samen met Sherpa Tenzing Norgay de Mount Everest (8848 meter) heeft bedwongen. Edmund heeft na het bereiken van de ultieme top zich zeer ruimhartig ingezet om fondsen te werven voor de bevolking van Oost Nepal en tevens (m.b.v, vrienden en zijn broer) eigenhandig scholen, ziekenhuizen en een vliegveld aangelegd.

Uit reiservaring d.m.v. een rondreis India-Nepal in 1997 weten we dat de bevolking daar straatarm is en daar zelfs nu nog dagelijks nog wordt besmet met TBC en Lepra, ziekten die in veel landen al tot het verleden behoren. Sir Edmund wordt in Nepal en India op handen gedragen omdat Tenzing woonachtig was in Darjeeling (India). Sir Edmund kreeg zelfs door NZ als buitengewoon commissionair voor India een eretitel aangereikt.

Hoe komen wij al die wijsheid zou je denken, welnu afgelopen dagen zijn we in de Southern Alps van NZ geweest, nu hadden we bij de Fox Glacier Mount Cook (3754 meter) en Mount Tasman (3497 meter) al een beetje zien liggen. Maar nu zijn deze indrukwekkende kolossen in vergelijking met Nepal en Pakistan leuk oefenmateriaal waar Sir Edmund zijn ervaringen heeft opgedaan.

Nu is er nabij Mount Cook een Education Center met museum, theater en kan je op een regenachtige dag heerlijk wegdromen in de historie van Mount Cook, het ontstaan van hotel Hermitage en de heroïsche expedities die Sir Edmund heeft ondernomen waaronder ook expedities naar de zuidpool.

Toen we hier op 3 februari aankwamen was het een stralende dag en betekent voor een berggebied dat je het er eigenlijk gelijk van moet nemen want je weet nooit wat het de volgende dag gaat worden.

Voor woensdag 4 februari hadden we een boottocht over het Tasman Gletsjermeer op het programma staan en hebben we veiligheidshalve een dubbelcheck gedaan om misverstanden te voorkomen.We hebben vorige keer in Te Anau de bus al eens voorbij zien rijden omdat er een andere bijna gelijknamige campsite op het formulier stond, is niet erg grappig om 07.00 uur kunnen we mededelen en wel erg hard lopen op zo’n vroeg tijdstip.

De dame bij de incheckbalie gaf aan dat de forecast voor woensdag niet best was en stelde voor om gelijk ‘s middags te gaan, te weten over 10 minuten. Zoals wij weten is goede raad soms duur en hebben we ingestemd met het omzetten van de boottocht. Snel even petten en jassen uit de camper gehaald en gaan maar weer. In de bus op weg naar het gletsjermeer, zwemvest, foto en videoapparatuur gereed en varen maar weer.

Eerst dachten we een gletsjermeer in de zomer, wat kan dat nu voorstellen maar we vielen van de ene verbazing (lees ijsschots) in de andere en wat kan on ze lieve heer toch mooie ijscreaties maken zeg. Het lijkt echt wel een sculpturenfestival waarbij de ene nog mooier is dan de andere maar laten we eerlijk zijn het weer zat ook geweldig mee, ook daar had hij voor gezorgd. Bij terugkomst vroeg de dame nog hoe het was geweest, hoe lang we op reis waren en wat onze mooiste ervaring tot nu toe was geweest, er zijn dagen dat we makkelijkere vragen krijgen kunnen wij u verzekeren.

’s Morgens waren we namelijk uit Dunedin vertrokken (hadden daar de dag tevoren het Schotse Larnach Castle bezocht, geeloogpinguins, albatrossen en zeehonden gezien) en vandaag de Moeraki Boulders bezocht, Maori paintings op kalksteenrotsen en een Anglicaanse kerk gezien uit 1901, wijnproeverij gedaan bij de Kurow Estate en dan nu een boottocht die er onverwachts bijkwam vanwege de weersomstandigheden.

Dit alles tezamen met eindeloos glooiende heuvels, bochtige wegen, veel schapen en overvliegende roofvogels maakt het momenteel onmogelijk om een keuze te maken. Excusez, maar de geheugenkaart begint een beetje vol te lopen na 8 weken. Maar goed “niet klagen, maar dragen”, we hebben er tenslotte zelf om gevraagd en we genieten nog volop.

Een ding kunnen we verzekeren Mount Cook bij goed weer is zo’n indrukwekkende berg maar wederom met twee gezichten want de volgende dag was het ’s morgens echt regen geblazen en waren we echt hel blij dat we de goede raad hadden aanvaard.

De dame aldaar hebben we helaas het antwoord schuldig moeten blijven maar we zullen thuis een Tibetaanse gebedsvlag ophangen zodat de de woorden met de wind worden meegevoerd en dat ze vanuit ons nederige Nederland vanzelf Mount Cook zullen bereiken. "Om Mani Padme Hum" zou onze Dalai Lama Tenzin Gyatso zeggen en daar is geen woord chinese overheersing bij en dat is waarschijnlijk ook de reden dat wij de chinese muur niet zullen gaan zien maar dit terzijde.

Vandaag gaan we op dit van origine enige deel van NZ dat ooit Frans is geweest nog even een rondje Waitangi halen en vinden het nog steeds jammer dat Abel Tasman geen vaste voet op NZ bodem heeft gezet alhoewel er wel een zee, berg , gletsjermeer en natuurpark naar hem zijn genoemd, Waren ze hier achter de schermen dan toch niet zo blij met de Engelse overheersing?

Je zou het haast gaan denken en dan had het gewoon Old Zealand geheten, deden we allemaal de Haka in plaats van de vogeltjesdans en waren All Black, geen onderscheid en geen gezeur. Misschien is in dit geval ook wel de wens de vader van de gedachte hoor.

Nog even terugkomen op de albatrossen die we op Otago Peninsula (Dunedin) hebben gezien, hier bevindt zich namelijk de enige broedkolonie op het vaste land en dan hebben we het over de Noordelijke koningsalbatros. Eerst hebben we het documentatiecentrum bezocht en daarna de broedkolonie. Een feit is dat albatrossen zeldzaam zijn in aantal en dat er vele bedreigingen zijn waaronder ziekten, klimaatveranderingen, roofdieren en ander onheil dat je maar kunt verzinnen.

Vervolgens hebben we geeloogpinguins gezien (door loopgraven gelopen en in bunkers gebivakkeerd) die ook op de lijst met bedreigde diersoorten staat. Aangezien deze pinguins totaal niet sociaal zijn hebben ze het moeilijk met overleven en is het goed dat er in NZ private initiatieven zijn om zowel de albatros als de geeloogpinguin te behouden.

Aangezien de albatrossen niet mogen worden gestoord in hun dagelijkse gang van zaken is het lastig om toch wat mooie plaatjes te schieten, af en toe vliegt er één door de lucht en moet je snel zijn om iets moois vast te leggen want ja we zijn hier maar één keer in ons leven.

Gelukkig hadden we aansluitend een boottocht en waren we in de gelegenheid om aan de voorzijde van het broedplateau Taiaroa Head langs te varen. De schipper had “a good eye” zoals we dat thuis in honkbaltermen zeggen (good eye for the baseball to hit it).

Dit betekende dat er verder op zee vier albatrossen een z.g.n. social meeting hadden. Langzaam maar zeker zette onze schipper koers naar volle zee om fotograferen mogelijk te maken en tot onze verbazing bleven de albatrossen vrij lang zitten op de rustig golvende Pacific Ocean.

Wij hadden de indruk dat het hier ging om een groep dames die de laatste roddels van het broedplateau doornamen (nieuwe relaties en scheidingen) of een groep mannelijke albatrossen die gewoon gingen vissen. In principe komt het op hetzelfde neer en vlieg je niet zo snel uit voordat je alle details hebt doorgenomen.

Voor ons een uitzonderlijk moment om de albatrossen voor het nageslacht te vereeuwigen en als slagroom op de taart kwam er ook nog een zuidelijke albatros voorbij die volgens de schipper 700 mijl van zijn broedplaats af was. Met een van maximale spanwijdte van 3,05 meter kan men een gemiddelde snelheid van 80 á 90 kilometer per uur bereiken. Nu is het wel zo dat albatrossen na het uitvliegen gemiddeld 4 tot 6 jaar op zee verblijven. Voor het paren komt men echter wel jaarlijks terug en zijn er bewijzen dat een albatros wel de leeftijd van 60 jaar kan bereiken.

Wij hopen dat het bovenstaande weer heeft geleid tot inspiratie en hebben met plezier weer foto’s toegevoegd van de Royal Albatross en en onze barmhartige Royal Sir Edmund Hillary die helaas op 11 januari 2008 in Auckland op 88 jarige leeftijd is overleden.

Zaterdag gaan we na 37 dagen de camper inleveren en Christchurch onveilig maken, daarna vliegen we naar Auckland en gaan we nog op bezoek bij good old chef Peter Gordon, nieuwsgierig?

Ga even naar de www.sugarclub.co.nz en misschien hebben we nog wel meer spannends te melden.

Vanuit NZ zullen we volgende week het laatste verslag online gaan zetten en willen we een Fighting Kiwi in de strijd gaan gooien voor wie de leukste reactie gaat geven.Momenteel hebben we meer dan 90 volgers en zouden het leuk vinden om 90 verschillende reacties te krijgen. Daag ons gewoon eens uit als je durft !!!

Wat vond jij het leukste verslag en laat het ons volgende week weten, dan hebben wij in het vliegtuig terug veel plezier want het is zeker 27 uur vliegen voordat we weer thuis zijn en het hoeft niet persé kort te zijn (maar mag natuurlijk wel).

Dan kunnen we weer aan de erwtensoep, halen we de schaatsen uit het vet en gaan we weer een lekkere strandwandeling maken met na afloop een bokbiertje en lekker bijpraten met familie en vrienden.

Zo ondertussen worden we wel experts in genieten en voor tips kan je vanaf 13 februari weer bij ons terecht want “goede raad is en blijft duur” en denk vast na over je reactie want die Fighting Kiiwi wil je echt niet mislopen. Veel succes en we rekenen weer op jullie.

Cheers en lots of NZ wines and beers, Netty en Dick voor de laatste week vanuit NZ.