Possums, zandvliegen en andere ervaringen.

Hey mates (m/v), how are you going today ?

Hier dan weer even een telexbericht vanuit NZ want we bevinden ons momenteel op het uiterste puntje van de Sounds zoals ze die hier noemen tw, de Milford Sound gelegen tussen welhaast verticale rotswanden begroeid met bomen, mossen, varens en andere vegetatie die we gemakshalve maar niet allemaal op zullen noemen om het verslag nog enigszins beperkt te houden.

Dit gebied is beroemd vanwege zijn grote wandelingen van meer dan drie dagen oplopend tot acht/tien dagen, de bekendste is de Milford Track waarbij je in vier dagen 53,5 kilometer up and downhill aflegt. Daarnaast is er de Routeburn Track 32 kilometer in drie dagen en ga zo maar door.

Nu zijn er in NZ geen levensbedreigende diersoorten te vinden, met uitzondering van een paar ontwikkelde Homo Sapiens met een borrel teveel op achter het stuur, maar is hier en vooral bij Milford Sound een overschot aan “Sandflies” waar je wel gestoord van wordt. We hebben daarom op aanraden van Marian en Lieneke wel een aantal netten ter bescherming meegenomen.

Daarnaast hebben we nog wat zware chemicaliën ingeslagen waarvan we ons afvragen of het lange termijneffect van dit spul niet schadelijker is dan het doorstaan van gemene vliegenbeten want wat zijn die kleine beestjes irritant. Daarnaast is er een overschot aan Possums maar daar heb je, behalve wanneer je de vuilniszak niet tijdig dumpt, weinig last van.

Wat is er afgelopen week weer gebeurd.
Om te beginnen zijn we in Queenstown ’s morgens om 08.15 uur met een powerboat de Shotover rivier afgeknald, voor de technici onder u, 700 pk en met snelheden tussen de 90/100 km per uur langs rotsen scheuren op een ondiepe rivier met grote keien en meerdere 360’s. Daar gaat de adrenaline wel van stromen en gelukkig mocht er alleen met Gopro met headstrap gefilmd worden, wat een geweldig apparaat is dat toch ook en de beelden zijn na de vakantie natuurlijk thuis weer te bewonderen onder het genot van een NZ wijntje.

Vervolgens hebben we deze vakantie onze eerste Kiwi’s gezien, een vrouwtje van 7 jaar en haar jong van 4 maanden. Nu kunnen kiwi’s gemiddeld 60 jaar worden, afhankelijk van de levensstijl die ze erop na houden natuurlijk, en is het ei dat ze leggen in relatie tot hun omvang het grootste in het dierenrijk. Denk daar maar eens over na dames, dat is gemiddeld een 18 ponder die even naar buiten geperst moet worden, dan wordt lopen na de bevalling toch echt wel een probleem denken wij.

Naast de Kiwi waar NZ natuurlijk om bekend is, waar men vier soorten in onderscheidt en er in NZ zo’n 70.000 rondlopen heeft men hier nog een andere vogel die veel zeldzamer is en waarvan men tot 1948 dacht dat deze was uitgestorven genoemd de Takahe waarvan er nu nog 150 op het Zuidereiland en 50 op het Noordereiland leven. Deze vogel werd bij het ontdekken van een grottenstelsel aan de overkant van Te Anau met ook zijn Glowworms gevonden.

De grootse bedreiging voor de Kiwi’s en andere vogels zijn dus de Possums en sommige andere Sounds de wezels die in de 19e eeuw naar NZ zijn gehaald om de konijnen uit te roeien. Dat is goed gelukt en tevens zijn de meeste vogelsoorten met de konijnen verdwenen.

We hadden nog wel het geluk om een pas bevallen Kaka (papegaaisoort) moeder te mogen zien die net van drie kleintjes was bevallen en waar we toevallig een publicatie van terugvonden in de krant. Leuk dat een ooievaar (Haagse Reigah) dit bericht dan bij de andere kaka's komt brengen. Birds for life noemen we dit dan en de kaka zal ongetwijfeld een discount krijgen op het bezorgtarief van de Reigah, de goudeerlijke zwartwerkah.

Moeder heeft een relatie met een Kaka mannetje uit Invercargill dat nog zuidelijker is gelegen, zoals we het ook van de Kiwi’s hebben begrepen zijn er overal in NZ broedprogramma’s om alle diersoorten in leven te houden en is er in vrijwel alle gevallen sprake van gearrangeerde huwelijken op basis van hun DNA profiel. Toch wel weer geweldig om te zien dat men zich met man en macht inzet om alles wat de mensheid in het verleden heeft verziekt weer met zorg en liefde probeert te herstellen.

Nu weer even wat aandacht voor onze LOTR liefhebbers, we zijn bij het meer van Queenstown op de exacte filmlocatie geweest bij de Twelve Mile Delta (zie foto) genaamd Ithilien en dit behoeft natuurlijk enige toelichting en wij citeren “Here Frodo and San rested after the horor of the Black gate, and witnessed a fierce battle on the upper ridge and saw the legendary mümak. The people of Harad waged war against Gondor almost continuously during the Third Age. Their land lay to the south and was devided into a number of small fiefdorns, all eager to lay claim to Gondor ……. “

Ach ja, het is ook overal hetzelfde, strijd om land en zucht naar macht en rijkdom ten koste van bjina alles, gelukkig gaan we daar in bepaalde gevallen in ons koninkrijkje beter mee om.

Genoeg gefilisofeerd we zijn ook nog doorgereden geachte LOTR fans via het meer van Wakatipu naar Glenorchy richting Isengard, Amon Hen en Lothlórien nabij Mt.Earnslaw 2189 meter (zie foto Netty).

Dit is ook het gebied waar de Maori op zoek ging naar pounamu (Jade) waarvan men men offermessen en sierraden maakte. In Wellington hebben we in het Te Papa museum enkele originele en prachtige exemplaren gezien.

In deze bergachtige gebieden is het echter wel lastig om op de exacte plaats van verfilming uit te komen maar de sfeer met kabbelende turkooise gekleurde rivieren (Dart river) langs bergen met besneeuwde toppen, schapen die grazen, startpunten voor geweldige wandelingen, een NZ valk die zich tegoed doet aan doodgereden possum (maar helaas niet blijft zitten voor de foto) Jeetje wat heeft die Peter Jackson een geweldig promotie gemaakt voor New Zealand en gelijk heeft hij.

Het is hier puur natuur en echt zo mooi om het boek van Tolkien te lezen, helaas zou hierdoor het gewicht van de koffer nog vele melen meer worden overschreden en doen wij het met het Location Guidebook van LOTR waarbij elke locatie een korte omschrijving staat en slaan wij onze videosamenvatting erop na om weer even in de sfeer te komen.

Afgelopen dagen hebben we de Doubtfull Sound bezocht en het bijzondere is dat na de aardbeving van 2001 het gehele gebied hier bijna een halve meter omhoog is gekomen, dit is het gevolg van de strijd tussen de Pacifische en de Australië-Aziatische plaat.Het gebied hier is namelijk één en al breuklijn.

Wel vreemd om te zien dat overal op de bergketens vegetatie is maar alleen op de onderste 50 centimeter niet, moeder aarde doet tenslotte toch wat ze wil. Zoals men in dat in Peru en Bolivia doen schenkt men altijd als eerste een slok water, bier o.i.d. aan Pachamama (Moeder Aarde) volgens goed Inca gebruik. Nu kunnen wij ons daar wel wat bij voorstellen als het om Pisco (Peruviaanse jenever) maar met bier en wijn hebben wij meer moeite alhoewel wij in Queenstown een flesje extra stout Cooper Pidy (Australisch) bier hadden gekocht en moeder Aarde wel heel erg vrolijk hebben gestemd. Laten we hopen dat dit voor de resterende weken voldoende is zodat we “onze” Leffe nog even zelf kunnen nuttigen en wat kunnen die Belgen toch brouwen, heerlijk helder Leffe. Cheers Mate !!!

Zaterdag gaan we met een zeilboot de Milford Sound verkennen en hopen we wat zeeleeuwen, pinguins en de bottlenose dolfijn tegen te komen.

Zondag vroeg op weg naar Dunedin voor een rit van 441 kilometer van de West naar de oostkust van het Zuidereiland en daar wacht ons een groot avontuur waar we ook al weken naar uitkijken.

Namelijk de Royal Albatross kolonie die zich daar bevindt en het enige kasteel van NZ en jawel van Schotse origine het Larnach Castle wellicht hebben ze daar ook een whiskeytrail is weer eens wat anders dan een Walking Trail tenzij je Johnnie Walker heet, die gozer doet het efficient drinken en wandelen tegelijk.

“Slainthe nogwat” zullen we maar zeggen en dit is de plaats waar Schots Rugby zich met The All Blacks heeft verenigd. Nu snappen we waarom die All Blacks altijd van iedereen winnen, het is een combinatie van een taaie hikingmetaliteit, doordrenkt met Schotse (eigen) wijsheid en het is waarschijnlijk whiskey die door de aderen stroomt verrijkt met een heIlige Haka.

Kortom “The fighting Kiwi” is glorious and the All Blacks will survive forever. Richie McCaw, we gaan je boek nog kopen in Christchurch en met veel geluk komt je handtekening er nog in.

What the hell, we houden nu al van Dunedin en kunnen het nog niet eens ruiken. Wellicht dat Billy Conolly hier nog optreedt met zijn trike wat hij een aantal jaren geleden heeft gedaan en de oostkust van het Zuidereiland onveilig heeft gemaakt.

Ondertussen is het weer een heel verhaal geworden en proberen wij de komende dagen nog even duizenden “sandflies” van ons wijntje weg te jagen.

Cheers and beers vanuit de Sounds of Milford, love & peace and Pachamama will be with you. Netty en Dick.